Moje podsumowanie debaty w Muzeum Narodowe w Gdańsku.

Dużo było wątków z zakresu tego, jak AI źle wpłynie na pracę artystów, albo czy AI doprowadzi do upadku sztuki. Pojawił się wręcz głos, że personifikowanie AI w rozmowie jest szkodliwe i prowadzi do obniżenia poziomu dyskusji. Oczywiście pojawiły się też wątki wojskowe i edukacyjne, ale pozostańmy przy sztuce.

➡ Sztuka rządzi się nieco innymi – dosłownie – prawami niż pozostałe obszary życia, mam tu na myśli chociażby sztukę konceptualną czy ready made art; mimo że pomysł nie jest chroniony prawami autorskimi, to nie słyszałam o kopiowaniu Ai Weiwei czy Duchampa;
➡ Sztuczna inteligencja może wręcz wzmocnić sztukę, być mostem między ludźmi, którzy mają ogromne pokłady kreatywności, poczucia estetyki i dużo do powiedzenia poprzez sztukę, ale nie mają np. talentu aby to wykreować;
➡ Sztuczna inteligencja już teraz na wiele sposobów wzmacnia sztukę; przykładem może być chociażby projekt, który wykorzystuje sztuczną inteligencję, aby pogoda stawała się kuratorem sztuki (program dobiera prace ze zbiorów muzeum, łącząc metadane obrazu z obserwacjami meteorologicznymi);
➡ Tak jak aparat cyfrowy czy photoshop nie zniszczyły fotografii artystycznej, tak nie widzę powodu, aby zrobiła to AI; sztuczna inteligencja może zagrozić wielu innym zawodom, ale nie artystom;
➡ AI może pomóc w zbieraniu tantiem lub innego rodzaju gratyfikacji;
➡ Odbiorcą sztuki jest wciąż człowiek; jeżeli AI pomoże w budowaniu świadomości estetycznej, zastąpi nudne lekcje plastyki i polepszy edukację w tym zakresie, zwiększy dostępność artystyczną etc., to uważam cel sztuki za osiągnięty;
➡ I tak jak jednym podoba się martwa natura a innym Pollock, tak jednym będzie się podobać sztuka tworzona z pomocą AI albo przez AI, a inni będą wyznawcami sztuki, która wyszła spod ręki z krwi i kości.

Podsumowując, uważam, że AI bardziej zwiększy potencjał sztuki i zwiększy grono artystów, niż stanowi realne zagrożenie. Tutaj nie ma podejścia “albo-albo” (albo AI, albo człowiek), jest uzupełnianie się.